Dolomity - Przełęcz Falzarego (2105m) - Schronisko Lagazuoi (2752m) - Przełęcz Lagazuoi (2573m) - Jaziorko Lagazuoi (2181m) - Schronisko Scotoni (2040m) - Przełęcz Salares (2283m) - Schronisko Valparola (2168m).

                                                                                       Wycieczka z dnia 1 lipca 2021 r.

Głównym celem naszej wycieczki było podziwianie szerokiej panoramy na Dolomity ze szczytu Lagazuoi, a szczególnie zobaczenia z bliskiej odległości ciekawej grupy skalnej Tofan składającej się z trzech trzytysięczników oraz treking przez Monte de Lagazuoi do schroniska Scotoni.

Aby to zrealizować tradycyjnie po śniadaniu jedziemy z hotelu Tyrolhof w Terenten-Terento na  interesującą nas w tym dniu przełęcz. W tym dniu jest to przełęcz Falzarego leżącą na wysokości 2105 m n.p.m.

 

       

    

Godzinna jazda krętą górską drogą nr 48 przebiegającą wzdłuż całych Dolomitów co sugeruje jej nazwa Grande Strada delle Dolomiti (niem.Große Dolomitenstraße) a w skrócie nazywana Drogą Dolomicką,  dostarcza na całym odcinku ogromnych wrażeń emocjonalnych i estetycznych – oto kilka zdjęć z tego przejazdu, które mówią same za siebie.

 

 

 

 

 

 

Droga sama w sobie stanowi interesującą atrakcję turystyczną w szczególności dla rowerzystów i motocyklistów – przebiega przez wiele wysokogórskich przełęczy takich jak Costolunga, Pardoi, Falzarego, Tre Croci oraz górskich miejscowości m.innymi Cortina d`Ampezzo.

 

 

 

 

 

 

 

Przełęcz Falzarego jest szeroką przełęczą komunikacyjną, popularną i często odwiedzaną przez turystów w sezonie letnim, zaś w sezonie zimowym przez narciarzy. Na zmotoryzowanych czekają spore parkingi. Bezpośrednio przy centralnym parkingu znajduje się dolna stacja kolejki linowej, zaś nad przełęczą góruje szczyt Lagazuoi - nasz pierwszy cel tej wycieczki.

 

 

 

 

 

 

 

Góra Lagazuoi posiada dwa wierzchołki: duży Lagazuoi (2788 m n.p.m.),  oraz mały Lagazuoi (2778m n.p.m.) na którym usytuowana jest górna stacja kolejki linowej i schronisko. Od strony przełęczy jest kilka sposobów aby znaleźć się na szczycie Lagazuoi co obrazuje niżej załączona mapka.

 

 

   

 

Numery na mapce nie są numerami szlaków a jedynie kolejnymi wariantami wejścia na szczyt. Najprostszym i najszybszym sposobem jest wykorzystanie kolejki linowej - trasa oznaczona nr 4. Cena za bilet na górę - 13 euro; bilet góra-dół to wydatek 18,5 euro.
Ostatni kurs powrotny o godzinie 17.

 

Trasa oznaczona na planie nr 1 i 2 najbardziej trudna poprowadzona:

 

- trasa nr 1 od Przełęczy Falzarego do fortu Sassi równolegle do drogi nr SP24, a następnie ścieżką Sentiero dei Kaiserjager-Kjserjager Steig na szczyt Mały Lagazuoi (2778 m n.p.m. - długość 4,5 km, czas 3,04 godz.

 

- trasa nr 2 od  Przełęczy Falzarego skrótem do ścieżki Sentiero dei Kaiserjager-Kjserjager Steig na szczyt Mały Lagazuoi (2778 m n.p.m. - długość 2,9 km, czas 2,31 godz. 

Końcowe podejście w/w tras 1 i 2 na szczyt Mały Lagazuoi (2778 m n.p.m. ukazuje zdjęcie obok.

 

- trasa nr 3 i 5 wspólna do 1,7 km.

 

Od tego momentu trasa nr 3 prowadzi przez Przełęcz Travenanzes (2507m n.p.m.), Przełęcz Lagazuoi (2572 m n.p.m.) schroniska Lagazuoi (2752 m n.p.m.) na szczyt Mały Lagazuoi (2778 m n.p.m) - długość całkowita trasy nr 3  to 43,9 km; czas - 2,29 godz.

 

Natomiast trasa oznaczona nr 5 na km 1,7 odbija w lewo do wejścia tzw. Gallerii dell'Anticima - tuneli wydrążonych w skale. Całkowita długość od Przełęczy Falzarego do górnej stacji kolejki linowej Lagazuoi to 2,6 km; czas - 2,1 godz.

 

Ja jako jedyny uczestnik z racji swojego wieku skorzystałem z kolejki linowej i w 10 minut byłem na szczycie Lagazuoi.

 

Pozostali uczestnicy wybrali trasę nr 5 tj.  poprzez sztolnie wykute w skałach przez Włochów w czasie I wojny światowej.

 

Wybierając ten wariant trzeba się liczyć na dość trudne i żmudne ponad 2 godzinne podejście oraz pokonanie ok. 2,6 km i przewyższenia ok. 700 metrów. Dokładną trasę obrazuje załączona niżej mapka z podaniem kilometrażu.

0,0 km trasy – parking na przełęczy Passo Falzarego przy dolnej stacji kolejki linowej. Nazwa Falzarego - „fałszywy król” wywodzi się od legendy o władcy Tyrolu który przemienił się w kamień za zdradę swojego narodu.

Tuż obok ładna kapliczka na tle wysokich szczytów. Pierwszy fragment trasy prowadzi drogą asfaltową (SP24 - po lewej stronie dolnej stacji kolejki) która doprowadza na przełęcz Passo Valparola (Ju de Valparola 2192 m n.p.m). Przy tej przełęczy istnieje schronisko Rifugio Valparola (2178m n.p.m.) oraz małe jeziorko górskie Lago di Valparola.

 

My tam nie idziemy, gdyż wkrótce wchodzimy na oznakowany szlak nr 402 prowadzący w kierunku sztolni.

0,16 km trasy – skręcamy w prawo na szlak nr 402 będący równocześnie fragmentem szlaku długodystansowego Sentiego Italia (SI).

 

Ciekawostka: szlak Sentiego Italia ma ponad 6000 kilometrów a prowadzi z Sycylii i przez całe Włochy poprzez grzbiety górskie Supramonte, Apeniny i Alpy.

 

Jest podzielony na ok. 400 etapów. Przekracza sześć obszarów przyrodniczych wpisanych na światową listę UNESCO, dwadzieścia regionów i 360 gmin włoskich gmin.

Szlak nr 402 prowadzi pod górkę ścieżką szlakową poprowadzoną pomiędzy małymi skałkami zarastającymi kosówkami.

 

Po przejściu ok. 500 metrów od początku trasy w lewo odchodzi ścieżka Sant. De Kaiserjager prowadząca do umocnień z I wojny światowej.

 

Do sztolni dalej prosto zwężającą się ścieżką szlakową nr 402. W miejscach gdzie jest ostro pod górkę – ścieżka poprowadzona  małymi zakosami.

1,7 km trasy – rozgałęzienie szlaków. Szlak nr 402 biegnie dalej prosto w kierunku przełęczy Col del Bos (2332 m n.p.m.), do sztolni należy skręcić na lewo w dobrze oznakowaną ścieżkę prowadzącą pod skały tzw. Galerii (wł. Galeria Lagazuoi). Ścieżka poprowadzona jest na różnej wysokości i na ok. 200 metrach przebiega piargami.

 

 

 

Wędrując po Dolomitach w wielu miejscach na szlaku możemy spotkać pozostałości umocnień i fortyfikacji gdyż linia frontu podczas I wojny światowej przebiegała przez górskie wierzchołki.

 

Doskonale to widać na szlakach z przełęczy Przełęczy Falzarego (2105 m n.p.m.) na szczyt Lagazuoi Piccolo (2752 m n.p.m.) - wydrążone w skałach tunele, pozostałości okopów,stanowiska strzeleckie, magazyny amunicji i miejsca przebywania żołnierzy w wydrążonych skałach.

 

      

 

1,9 km trasy – wejście do tunelu prowadzącego w kierunku szczytu Lagazoui o który toczyły się zacięte walki pomiędzy ulokowanymi na górze wojskami austriackimi oraz atakującymi od podnóża wojskami włoskimi. W tym miejscu toczyła się wojna polegająca na dziwnej strategii wojennej zwanej wojną minową. Austriacy okopani na szczycie byli prawie nieosiągalni więc włosi wydrążyli w skałach ponad 1000 metrowy tunel aby wysadzić stanowiska austriackie. Austriacy nie byli gorsi i również kopali tunele aby wysadzić budowany tunel włoski.

 

 

 

Efektem tego były dwie eksplozje minowe: w dniu 22 maja 1917 roku Austriacy zdetonowali 30400 kg materiałów wybuchowych, natomiast w dniu 20 czerwca 1917 roku Włosi zdetonowali 33000 km materiałów wybuchowych – obie te eksplozje nie miały wielkiego znaczenia wojskowego a ich efektem są widoczne do dzisiaj piargi u podstawy góry.

 

 

Idąc sztolniami napotkamy liczne otwory strzelnicze, liczne korytarze boczne, kilka urządzonych grot dających poczuć atmosferę w jakiej przebywali walczący, a walczyły tu doborowe oddziały włoskich Alpini i austriackich Kaisejäger.

Uwagi praktyczne:

• decydując się na podchodzenie sztolniami należy mieć latarkę

• miejscami jest dosyć stromo, ale podejście ułatwiają łańcuchy

• na całej trasie jest ślisko i miejscami dosyć nisko – zalecany kask.

2,6 km trasy – przy górnej stacji kolejki linowej koniec trasy wejściowej poprzez wykute w skale sztolnie. W tym miejscu można zakończyć  I etap wycieczki, odpocząć w schronisku i powrócić tą samą trasą lub kolejką linową na przełęcz Falzarego.

 

Tych którzy nie mają zamiaru dalej wędrować namawiam na krótki spacer od wyjścia z trasy tuneli podziemnych w kierunku położonego opodal schroniska Lagazuoi oraz dalej na szczyt Mały Lagazuoi (2778 m n.p.m.). Prowadzi tam szlak dawną ścieżką wytyczoną przez Kaisejäger w czasie Wielkiej Wojny. 

 

Obecnie szlak ten jest odrestaurowany przez oddziały alpejskie sekcji ANA w Treviso i od roku 2018 udostępniony dla turystów.

 

  

 

Został poszerzony do 1,5 m - możliwy do przejścia dla starszych i rodziców z dziećmi, a dzięki usytuowaniu na wysokości ponad 2700 metrów dostarcza niesamowitych widoków we wszystkich kierunkach.

 

 

 

 

Wjeżdżający kolejką linową z przełęczy Falzarego po wyjściu na górnej stacji muszą kierować na lewo w kierunku schroniska Lagazuoi. Po przejściu ok.150 metrów rozgałęzienie szlaku - w lewo po 30 metrach taras schroniska, zaś w prawo ścieżka wspinająca się w górę w kierunku szczytu Lagazuoi Piccolo. Po ok. 600 metrach i pokonaniu ok. 40 metrów przewyższenia osiągamy szczyt Lagazuoi Piccolo (2778 m n.p.m.) z charakterystycznym krzyżem. Pozostaje jedynie podziwiać widoki.

 

 

 

Zarówno z tarasu widokowego przy górnej stacji kolejki linowej, tarasu schroniska Lagazuoi jak i ze szczytu Małego Lagazuoi przepiękne panoramy na grupy górskie Fanes. Tofane, Cunturines, Monte Antelao, Monte Civetta, Marmolada, Sorapis, Monte Pelmo i wiele innych. Oto kilka zdjęć wykonanych na szczycie Lagazuoi.

 

 

A na wygenerowanym profilu szczytów można rozpoznać od lewej między innymi: Punta Sorapiss (3190); Antelao (3264); Monte Duranno (2658); Pelmo (3166). Jako ciekawostkę pozwalającą wyobrazić sobie ogrom tych gór u góry profilu szczytów podałem odległość od miejsca robienia zdjęcia - a wydają się na wyciągnięcie ręki.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kierując aparat w kierunku wschodnim do wyżej pokazanych szczytów dochodzi majestatyczna grupa górska Tofan na którą składają się trzy szczyty położone ponad 3000 metrów nad poziomem morza, a są to Tofana di Rozes (3225 m n.p.m.), Tofana di Mezzo (3244 m n.p.m.) oraz Tofana di Dento (3238 m n.p.m.).

 

 

 

 

 

... zbliżenie od lewej:     Punta Sorapiss (3190),              Cima Giaf (2505),   Antelao (3264)

 

Jeszcze dalej w kierunku wschodnio-północnym dochodzą szczyty grupy górskiej Fanis i Fanes.

 

 

 

 

 

Patrząc z okolic tarasu schroniska Lagazuoi w kierunku południowym bardzo szeroka panorama z wybitnymi szczytami takimi jak Monte Civeta (3220 m n.p.m.) oraz Marmolada (3.343 m n.p.m.).

 

 

 

 

Zbliżenie na masyw górski Civetta z najwyższym szczytem leżącym na wysokości 3220 m n.p.m. pokazuje ogrom głównej grani. Ciągnie się ona na długości ponad pięciu kilometrów. Po stronie zachodniej opada ona stromym urwiskiem o wysokości ponad jednego kilometra. Poprowadzone są tam ekstremalne drogi wspinaczkowe odwiedzane przez najsłynniejszych wspinaczy - między innymi bywał tu Jerzy Kukuczka który w w 1972 roku wytyczył nową drogę Direttissima del Polacci na Torre Trieste.

 

 

 

Natomiast w kierunku południowo-zachodnim (patrząc od lewej) widok od Marmolady poprzez Punta Penta, Monte Colac do Piz Boe.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Szczyt Lagazuoi dla naszej grupy to dopiero początek wędrówki. Po czasie wolnym przeznaczonym na odpoczynek, posiłek, robieniu pamiątkowych zdjęć z obu wierzchołków Lagazuoi grupa ruszy dalej w kierunku schroniska Scotoni, a całą trasę pokazuje mapka poniżej z kilometrażem i ważniejszymi obiektami.

 

 

 

 

Ja wjechałem na szczyt kolejką więc miałem ok. 2 godzin przewagi nad grupą. Po zrobieniu zdjęć i uzgodnieniu z przewodnikiem nie czekałem na grupę - samotnie ruszyłem na trasę w kierunku schroniska Scotoni.   Kilometraż drugiego etapu wycieczki liczony od szczytu Mały Lagazuoi. 

 

0,75 km trasy - górna stacja kolejki linowej. Wejście na szlak nr 401 który doprowadzi do przełęczy Lagazuoi położonej na wysokości 2572 m n.p.m.  Z tego miejsca dobrze widać teren Monte de Lagazuoi którym będziemy przemierzali przez przełęcz Forcella Lagazuoi znajdującej się na wysokości 2573 m n.p.m. do jeziorka Lago Lagazuoi położonego na wysokości 2181 m n.p.m.

 

 

 

Za nami pozostaje dolna stacja kolejki, schronisko i szczyt Mały Lagazuoi, zaś przed nami majestatyczne (na dolnym zdjęciu od prawej): Tofana Rozes (3225 m n.p.m.), Tofana di Mezzo (3244 m n.p.m.), Tofana di Dentro (3238 m n.p.m.) oraz masyw Lagazuoi Gran. Pomiędzy nich wchodzi dolina Val Travenanzes.

 

 

 

 

 

Początkowo szlak nr 401 prowadzi z górki wygodną ścieżką poprowadzoną zakosami. Kończy się ona przy stanowiskach strzeleckich Wielkiej Wojny.

 

0,9 km trasy – po prawej stronie szlaku nr 401 umocnienia wojsk austriackich z okresu I wojny światowej. 

 

 

 

 

W czasie I Wojny światowej w Dolomitach toczyły się zacięte walki pomiędzy pomiędzy armiami Austro-Węgier i Królestwa Włoch. W tych walkach przełęcze górskie i otaczające je szczyty były ważnymi punktami strategicznymi gdzie budowano umocnienia i stanowiska strzelnicze pozwalające kontrolować ruchy wojsk przemieszczających się w dolinach. Przykładem może być pobliski Fort Tre Sasi obok Przełęczy Falzarego, kilometrowe tunele skalne prowadzące na szczyt Lagazuoi oraz stanowiska strzelnicze przy których teraz jesteśmy.

 

 

 

 

Ustawiony na takim stanowisku karabin maszynowy lub działo mogło ostrzeliwać bezkarnie ogromny obszar znajdujący się w dolinie - na dolnym zdjęciu widok ze stanowiska w kierunku drogi na Przełęczy Falzarego.

 

 

 

 

Ciekawostka historyczna - w Dolomitach podczas I Wojny światowej razem po obu stronach walczących zginęło 150-180 tys. żołnierzy, w tym aż 60 tysięcy zabiły lawiny. W piątek 13 grudnia 1916 roku lawiny zabiły ok. 10 tys. osób - co do dziś jest uznawane za największą tragedię górską spowodowaną przez lawiny.

 

Fragment ścieżki od stanowisk ogniowych jest zrujnowany, a  W lipcu dodatkowym utrudnieniem przy zejściu na przełęcz Lagazuoi była spora ilość zalegającego śniegu na szlaku.

 

 

 

         

 

Dochodząc do przełęczy zaczyna padać deszcz, utrudniając robienie zdjęć. Na dolnym zdjęciu przełęcz w zasięgu ręki - po prawej widać szlak nr 401 biegnący do doliny Val Travenanzes.

 

 

1,6 km trasy – przełęcz Forcella Lagazuoi (2572 m n.p.m). Doszliśmy do rozwidlenia szlaków. Nasz dotychczasowy szlak nr 401 odchodzi w prawo, my natomiast skręcamy w lewo na szlak oznaczony nr 20 wspólny prowadzący do schroniska Rifugio Scotoni.

 

 

 

Z przełęczy Lagazuoi kilka zdjęć obrazujących tą okolicę. Na zdjęciu górnym ściana Lagazuoi Gran u podnóża której  wkrótce będę szedł szlakiem nr 20 w kierunku następnego celu - jeziorka Lago Lagazuoi  (lad. Lech de Lagacio). W kierunku południowym doskonale widać drogę szlaku nr 401 którym po zaśnieżonym szlaku przed chwilą zeszedłem od górnej stacji kolejki.

 

 

 

 

Natomiast w prześwicie w kier. Passo Falzarego dość szeroki widok na Antelao, Pelmo, Monte Pelmetto, Averau.

 

Na pierwszy planie bardzo charakterystyczna formacja skalna ma profilu konturowym zaznaczona jako Torre Grande (2356 m n.p.m.).

 

Właściwie grupa składa się z pięciu większych skał o nazwie Cinque Torri (wł. pięć wież). A są to: 

Torre Grande, podzielona na trzy wierzchołki: Cima Sud, Cima Nord i Cima Ovest,

 

Seconda Torre, składająca się z: Torre Lusy, Torre del Barancio i Torre Romana,

 

Terza Torre lub Torre Latina,

 

Quarta Torre, składająca się z: Torre Alta i Torre Bassa,

 

Quinta Torre lub Torre Inglese.

 

Nie mam zbliżenia na tą piękną formację skalną więc zamieszczam obok zdjęcie z Wikipedii  - zdjęcie zrobione i edytowane przez użytkownika Idefix 31 października 2006.

 

 

 

 

 

 

Po zrobieniu kilku zdjęć ruszam szlakiem nr 20 który na tym odcinku biegnie razem ze szlakiem długodystansowym Alta via nr 1 delle Dolomiti. Po stronie zachodniej mam Spinarac z wyróżniającym się szczytem Lagazuoi Piccolo (2835 m n.p.m.), zaś po prawej stronie (kier. wschodni) potężna grań Lagazuoi Grande (2804 m n.p.m.) ze  Südliche Fanisspitze (2989 m). Na trasie w dalszym ciągu sporo śniegu.

 

 

 

 

 

 

 

Idąc na wyczucie po zaśnieżonym piargowisku, pomiędzy większymi skałkami dochodzę do uskoku skalnego. Gdyby nie było śniegu można by powiedzieć że to księżycowy krajobraz. Na odcinku od przełęczy nie można wypatrzeć ścieżki szlaku nr 20 - każdy idzie innym śladem. Nie ma żadnego niebezpieczeństwa gdyż jest tu prawie całkiem płasko.

 

 

 

1,9 km trasy – od szlaku nr 20 odchodzi w lewo szlak nr 20A w kierunku przełęczy Forcela de Salares. Ja dalej szlakiem nr 20. Do tej przełęczy dojdę po odwiedzeniu jeziorka Lago Lagazuo i schroniska Scotoni.

2,4 km trasy – od szlaku nr 20 na prawo odchodzi szlak nr 20B prowadzący na szczyt Lagazuoi Grande (2804 m n.p.m.) oraz Südliche Fanisspitze (2989 m). Ja dalej szlakiem nr 20.

 

Przy zmiennej pogodzie od mżawki, dużego zachmurzenia po słońce dochodzę do następnego progu skalnego - od strony północnej wyłaniają się następne szczyty. Oto kilka zdjęć które ukażą zarówno teren wędrówki jak i warunki atmosferyczne w ciągu jednogodzinnej wędrówki.

 

 

 

 

        Od lewej: Piza di Lech (2642),  Cima Scotoni (2851),  Punto di mezzo di Fanes (2979),   Punta Fanis Sud (Sudliche Fanisspitze 2980)                Lagazuoi Grande (2796) 

  

 

 

Na zdjęciu dolnym zbliżenie na Punta Fanis Sud (Sudliche Fanisspitze 2980 m n.p.m.) z naniesioną trasą trudnej ferraty Cesto Tomaselli pierwszy raz wytyczoną w 1969 roku.        

 

 

 

 

 

        Peitlerlpfel (3058),  w chmurach:Piz Cunturines (3006) i Piz Taibun (2919),                               Piza di Lech (2642),                    Cima Scotoni (2851), 

 

                        Peitlerlpfel (3058),                                                                                   w  chmurach: Piz Cunturines (3006) i Piz Taibun (2919),

 

Przy następnym progu skalnym coraz lepsza widoczność i coraz mniej śniegu. W kierunku zachodnim odsłania się widok w dolinę Val Valun de Lagacio, a na horyzoncie ukazują się trzy charakterystyczne grupy górskie: Sella, Puez oraz Odle.

 

       w chmurach:Piz Cunturines (3006) i Piz Taibun (2919),               Piza di Lech (2642),                         Cima Scotoni (2851), 

 

Na dolnym zdjęciu na drugim planie (od lewej) widać grupę górską Sella ze szczytem Piz Boe (3152 m n.p.m.), grupę górską Puez ze szczytem Ciampac (2672 m n.p.m.) oraz grupę Odle ze szczytami Rigais (3025 m n.p.m.) i Furchetta (3030 m n.p.m.)

 

 

4,2  km trasy – skrzyżowanie szlaków przed jeziorkiem Lago di Lagazuoi. Od szlaku nr 20 na wprost odchodzi szlak 20B pokrywający się ze szlakiem długodystansowym Alta via nr 1 delle Dolomiti. Wędrując nim przez przełęcz Forcela di Lech w kierunku jego początku tj. dojś można do jeziora Lago di Braies (ale to ok. 27 km czyli dwudniowa wycieczka.)

 

 

4,4  km trasy – ok. 200 metrów od przy szlaku nr 20B jeziorko Lago di Lagazuoi położone na wysokości 2181 m n.p.m. u stóp szczytu Cima Scotoni (2874 m n.p.m.) i szczytu Piza di Lech (2654 m n.p.m.). Przez Cima Scotoni przebiega trudna ferrata Alta Via Vanis Luigi Veronesi.

 

 

Od skrzyżowania szlaków skręcam w lewo i ostro w dól schodzę w dolinę Val Valun de Lagacio do schroniska Scotoni. Ścieżka szlakowa nr 20 schodzi zakosami i jest dosyć zniszczona.

 

 

                    

 

 

 

 

 5,0 km trasy - ok. 100 metrów przed schroniskiem do którego idziemy, przy szlaku nr 20 stoi tzw. Kapliczka Lagazuoi upamiętniająca żołnierzy włoskich i austriackich poległych w czasach Wielkiej Wojny oraz zabitych przez lawiny.

 

    

 

5,2 km trasy - schronisko Rifugio Scotoni (niem.Scotonihutte, lad.Ütia Scotoni) położone na wysokości 2040 m n.p.m. Dobra miejsce na mały odpoczynek.

 

Chata została zbudowana w 1967 roku i jest położone na niedużym pastwisku na południowym skraju parku przyrody Fanes-Sennes-Braies, w bezpośrednim sąsiedztwie stoków szczytu Piza di Lech (2654 m n.p.m.).

 

 

 

Ok 60 metrów za schroniskiem rozgałęzienie szlaków – nasz dotychczasowy szlak nr 20 biegnie prosto na parking przy restauracji Capana Alpina (ok. 2 km – 30 minut), ja natomias skręcam ostro w lewo (na południe) i szlakiem pieszym nr 18A zaczynam ostatnie większe podejście pod górkę.

 

To około  godzina spaceru w kierunku przełęczy Forcela de Salares w czasie którego trzeba przejść ok. 1,5 km z przewyższeniem ok . 300 metrów.

 

 

   

 

Na zdjęciu górnym zrobionym ze ścieżki szlakowej nr 20 w okolicy Jeziorka Lago di Lagazuoi po lewej widoczne zbocze Col.Bocia (2405 m n.p.m.).  Widać również wariant podejścia od schroniska Skotoni na Przełęcz Salares - podchodzimy albo trasą nartostrady (łagodniej) lub ścieżką szlakową 18B wijącą się zakosami przez kosówki ((ostrzej).

 

        

 

Ze ścieżki nr 18B w kierunku zachodnim ukazują się dwa wysokie szczyty: Piz Cunturines 3006 m n.p.m., oraz Piz Taibun 2919 m n.p.m.

 

 

 

6,7 km trasy – przełęcz Forcela de Salares leżąca na wysokości 2260 m n.p.m. Węzeł szlaków: z lewej strony dochodzi szlak łącznikowy nr 20A który spotkaliśmy na km 1,9 na przełęczy Lagazuoi , skręca on i razem z naszym szlakiem nr 18A schodzi z przełęczy w kierunku południowym. Również z przełęczy, w kierunku zachodnim istnieje nieznakowana ścieżka na pobliski szczyt Ce de Salares ( 2283 m n.p.m.).

 

 

 

Zdjęcie górne zrobione za przełęczą Salares - aa ostatnim planie widać dwie potężne grupy skalne: Pala ze szczytem Monte Agner (2866m n.p.m. - przez miejscowych nazywany Il Pizzòn , co oznacza Wielki Szczyt) oraz Marmolada (3343). Po lewej stronie widać budynek schroniska Valparola (2178) na przełęczy Passo di Valparola - mój ostatni cel wycieczki.

Bezpośrednio za zwalonym drzewem szlak nr 20A który żlebem sprowadzi mnie na niższy poziom do Fontana de Valparola. Żleb zejściowy dosyć ostry i nietypowy gdyż u góry jest szeroki i zwężający się ku dołowi.

 

 

Bezpośrednio za zwalonym drzewem szlak nr 20A który żlebem sprowadzi mnie na niższy poziom do Fontana de Valparola. Kamienisty-trawiasty, rynnowy żleb zejściowy jest dosyć stromy  i nietypowy gdyż u góry jest szeroki i zwężający się ku dołowi.

 

Z górnej części źlebu w kierunku południowym ładnie prezentuje się Pala di Gerda masyw górski tworzący siedem szczytów, które są wschodnią  Setsas.

 

Zboczami i grzbietem Pala di Gerda prowadzi szlak nr 24 zaczynający się przy schronisku Rifugio Valparola na przełęczy Passo Valparola.

 

        

 

6,9 km trasy – po ostrym schodzeniu z przełęczy, małymi zakosami w prawo odchodzi szlak nr 18B którym dojść można do cmentarza wojennego. Ja dalej prosto szlakiem nr 20A.

 

 

 

Teraz pozostało 1,5 km spaceru szlakiem nr 20 A do schroniska Rifugio Valparola który biegnie u podnóża szczytu Spinarac z widokiem na siedem szczytów Pala di Gerda - zdjęcie górne.

 

Oglądając się za siebie widać zejście z Przełęczy Solares - po lewej szczyt Ce de Salares (2283 m n.p.m.) zaś po prawej zbocze Spinarac - zdjęcie dolne.

 

 

8,4 km trasy - przełęcz Passo Valparola leżąca na wysokości 2168 m n.p.m. Jest przełęczą wysokogórską leżącą na zachód od przełęczy Falzarego. Przełęcz łączy dolinę Badia z przełęczą Falzarego, a następnie z Cortiną d`Ampezzo z jednej strony i górną Agordino z drugiej.

 

... widok z przełęczy Valparola w kier. jeziorka Lago di Valparola. Od prawej szczyt Piz Ciampani, za nim szczyt Setsas.

Właściwie w tym miejscu kończę wycieczkę na przełęczy przy schronisku Rifugio "Passo Valparola".

Kto ma czas może przycupnął przy bufecie w schronisku lub zrobić krótki spacer wzdłuż znajdującego się obok jeziorka Lago di Valparola do dawnego fortu granicznego a dzisiejszego Muzeum Werk Tre Sassi (oryginalna oficjalna nazwa Tra i Sassi , „Between the Stones”, znana w przeważającej części jako Tre Sassi).

 

Reasumując to w tym dniu moja indywidualna trasa piesza po wjechaniu kolejką na szczyt, przez schronisko Scotoni, przełęcz Salares do przełęczy Valparola  zamknęła się po pokonaniu 8,4 km.

  

Natomiast reszta naszej grupy zrealizowała piesze przejście:  wejście tunelami na szczyt Lagazuoi      - 2,6 km

                                                                                         dojście do schroniska Scotoni               - 5,2 km

                                                                                         dojście na parking przy Capana Alpina  - 2,0 km

                                                                                                    ----------------------------------------------

                                                                                                                  Ogółem                     - 9,8 km

Wycieczka bardzo widokowa, bez specjalnych trudności technicznych - co starałem się pokazać na zdjęciach. Wszystkie zdjęcia są mojego autorstwa oprócz czterech kadrów przejścia tunelami wziętych z filmu kręconego przez  uczestnika grupy - kolegę Dominika Zająca.

Link do tego filmiku:
https://youtu.be/BjgvCbl9aKw

 

 

 

Powrót do strony głównej:  STRONA GŁÓWNA 

Powrót do podstrony:  DOLOMITY